Μετά την καρέκλα η απόφαση για το συγκεκριμένο κομοδίνο σχεδόν πάρθηκε από μόνη της. Το είχα κάνα χρόνο και δεν είχα αποφασίσει τι θα το έκανα.. Άσπρο; Χμ, όχι όλο. Μήπως το μισό; Ναι! Το μισό 🙂

Το τελείωσα σε λιγότερο από 10 ώρες. Δες παρακάτω τα βήματα.

Έτσι ήταν το πριν. Ωραίο, δε λέω, απλά αυτό το βερνίκι ρε παιδάκι μου που γινόταν πιο σκούρο σε σημεία…μπρρρ! χάλ-ι-α..

Βήμα Νο1: Ξύσιμο. Βασικά γδάρσιμο στην προκειμένη. Η επιφάνεια ήταν καπλαμάς και όχι κανονικό ξύλο. Στην αρχή πήρα το τριβείο με ένα 150άρι γυαλόχαρτο αλλά δεν έκανε δουλειά. Μετά πήρα ένα 40άρι που είναι πάρα πολύ σκληρό (βασικά για τοίχους είναι) και κάπως έτσι έφυγε η αηδιάρα. Μετά το ξαναπέρασα με το 150άρι για να γίνει πιο λείο. Στη συνέχεια έβαλα τη χαρτοταινία για να ορίσω το από που έως που θα το βάψω. 

Δύο χέρια βελατούρα και δύο χέρια λευκό χρώμα. Ριπολίνη βεβαίως βεβαίως. 

Κάπως έτσι ήταν χωρίς βερνίκι. (θα το άφηνα κι έτσι, αλλά θα γινόταν χάλια πολύ γρήγορα χωρίς βερνίκι)

Και…τσα τσινγκ! 1 χέρι βερνίκι και we’re done! 🙂

Γιου λάικ;;;

Αυτή η καρέκλα ήρθε εκ των έσω. Ήταν μία από τις καρέκλες που υπήρχαν στο σπίτι της γιαγιάς μου της Λεμονιάς. Σε αυτή την καρέκλα είχα κάτσει χιλιάδες φορές ενώ η γιαγιά μου, μου έφτιαχνε φέτες ψωμί με κοπανιστή που τόσο αγαπούσα (και πολύ συχνά αντικαθιστούσα το κανονικό φαγητό με αυτές). Οπότε καταλαβαίνεις πως πέρα από το γεγονός ότι μου αρέσει σαν καρέκλα (70’s, φορμάικα, τέλειο σχέδιο) είναι και κάτι που με συνδέει με τα παλιά και με τη γιαγιά που τόσο αγαπούσα. Στο θέμα μας τώρα..

Ο ασθενής όπως θα δεις ήταν βαριά τραυματισμένος.

Ξεκολλημένη πλάτη, ενώ τα πίσω πόδια ήταν πολύ χαλαρά, τόσο που με λίγη μόνο δύναμη μπορούσες να τα ξεκολλήσεις εύκολα. Εν ολίγοις δεν καθόσουν στην καρέκλα γιατί ήταν έτοιμη να σπάσει.

Αρχικά λοιπόν αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν πρώτα να κάνω την καρέκλα λειτουργική και πάλι.

Αφού τη σταθεροποίησα και όλα κόλλησαν και βιδώθηκαν σωστά, άρχισα το αισθητικό κομμάτι.

Έξυσα πολύ καλά το σκελετό και ελαφρά την επιφάνεια του καθίσματος και της πλάτης.

Στο κάθισμα και την πλάτη, έκανα τη γνωστή διαδικασία βελατούρας – ριπολίνης, ενώ σε όλο τον υπόλοιπο σκελετό πέρασα δύο χέρια άχρωμο βερνίκι. Και…τσα τσινγκ! Έτοιμη!!!

Ήμουν από την αρχή 100% σίγουρη για το τι θα έκανα με αυτή την καρέκλα. Ήθελα να διατηρήσω την απλότητά της και να αναδείξω το υπέροχο σχέδιό της. Ελπίζω να αρέσει και στη γιαγιά μου άμα μας βλέπει από ψηλά. <3

Κι αυτό… έτσι, γιατί μου αρέσουν τα gif!