Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Οπότε αρχίζω λέγοντας πως δεν ξέρω πως να αρχίσω.

Έφτιαξα που λες (ή προσπάθησα τέλος πάντων) κάτι σουβέρ από τσιμέντο, που όπως έχουμε ξαναπεί είναι από τα αγαπημένα μου υλικά τον τελευταίο καιρό. 2 έφτιαξα, μην φανταστείς ότι έκανα και ολόκληρο σετάκι. Ήθελα να έχουν μία τιμ-μπαρτονική εσάνς, γι’ αυτό και λίγο πριν στεγνώσει το τσιμέντο, χάραξα πάνω ένα από τα αγαπημένα πάτερν του φίλου μου του Τιμ, το σπιράλ.

ΑΛΛΑ (διότι ναι, υπάρχει ένα αλλά), έσπασε το ένα από τα δύο. Δε μάσησα, το κόλλησα με κόλλα. Χα! Ωστόσο έμαθα ότι όταν φτιάχνεις τέτοιες κατασκευές από τσιμέντο, καλό είναι να βάζεις ένα πλέγμα ενδιάμεσα (σίτα ορ σάμθινγκ) προκειμένου να υποστηρίζει το υλικό σου, χωρίς να σπάει με το παραμικρό. Όου γουέλ, την επόμενη φορά.

Τα γνωστα με το καλούπι…(αν είναι σπιτικό, όπως στην προκειμένη από χάρτινο κουτάκι, το θωρακίζουμε καλά με πλαστική ταινία)

– Ηλέκτρα, τι κάνεις; 

– Εδώ μωρέ, ρίχνω τα τσιμέντα μου

(με το κατσαβίδι έκανα προσεκτικ…αχαχαχχαχα τα σχέδια)

Αφού στέγνωσαν, αφού έσπασε το ένα, αφού το κόλλησα…έπιασα το γυαλόχαρτο και τα έτριψα καλά καλά. Αφού τα έτριψα, τα έβρεξα. Έτσι λέει η μαμά μου ότι πρέπει να κάνουμε με τα τσιμέντα. Για 2-3 μέρες τα βρέχουμε. Σάββατο τα έφτιαξα να καταλάβεις, Τρίτη βράδυ τελικά τα έβαψα.

Και τέλος τα έβαψα! Το λευκό με πλαστικό χρώμα και το μαύρο με μπογιά μαυροπίνακα.

Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και η ιδέα μου, επειδή απογοητεύτηκα που έσπασε το ένα, αλλά μου αρέσει αρκετά και με τις ρωγμές. Έχει έναν έξτρα χαρακτήρα ρε παιδάκι μου!

Τέλος, και ως μπόνους του Σαββατοκύριακου, έφτιαξα ακόμα μία τσιμεντένια μολυβοθήκη για τον αγαπημένο φίλο Κωνσταντίνο Μπελιά, που όπως έχουμε ξαναπεί είναι φανταστικοτέλειος και μου έχει φτιάξει το λογότυπό μου και πολλά άλλα ωραία πράγματα! Να’τη!