Όταν μου έστειλε μήνυμα ο παιδικός φίλος και γείτονας Σωτήρης, λέγοντάς μου ότι έχει κάτι καρέκλες καφενείου που σκέφτεται να πετάξει, μάντεψε τι του είπα..

Οι καρέκλες λοιπόν που βλέπεις παρακάτω ήρθαν στη ζεστή μου αγκαλιά, έτοιμες να αναγεννηθούν!

Ξεκίνησα με τη δυσκολότερη για να καταλάβω πόσο μεγάλο θα ήταν το challenge. Είχε τόση μπογιά πάνω, σπρέι πάνω σε σπρέι και άστα να παν στο διάολο. Παρόλ’ αυτά, με το πιστόλι θερμού αέρα έγινε δουλίτσα και μάλιστα γρήγορα, σε περίπου δηλαδή 2 ώρες είχα αφαιρέσει το 95%.

Στη συνέχεια ξεκίνησα με το τριβείο. Παρόλο που το αρχικό πλάνο ήταν να τη βάψω από την αρχή και να την κάνω χρωματιστή με πλακάτο χρώμα, έσκασε ανατροπή! Διαπίστωσα που λες ότι αυτό το βρώμικο/φθαρμένο, αλλά συνεπές σε κάθε περίπτωση αποτέλεσμα, κάπως άρχισε να μου αρέσει. Η τελειότητα άλλωστε είναι κάτι που σπάνια επιδιώκω σε αυτά τα “πριν και μετά”.

Οπότε έτσι που ήταν, το πέρασα 2 χέρια άχρωμο βερνίκι και το άφησα για καμιά βδομάδα χωρίς να το κοιτάξω ξανά. Στη βδομάδα πάνω που το ξαναείδα διαπίστωσα ότι μου λείπει μία τσαχπινιά. Γιατί που πας μαντάμ με μπλογκ χωρίς τσαχπινιές; Οπότε έκανα στα πόδια της καρέκλας ένα κίτρινο όμπρε με σπρέι!

Και μετά το διακόσμησα και λίγο, για χάρη της φωτογράφισης!

Αυτά! Άντε τώρα να δω τι θα κάνω με τις άλλες δύο! Καμιά ιδέα;