Όταν η Ανδριάνα δήλωσε στο γραφείο ότι μετακομίζει στο δικό της σπίτι, ήξερα ότι θα έχουμε δουλειές. Και ακόμα κι αν δεν το γνώριζα, μου το είπε κι εκείνη! Και σιγά που θα έλεγα όχι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δουλεύουμε μαζί, κι αν της έλεγα όχι θα μου έκανε τη ζωή κόλαση! (Μουαχαχαχαχα Ανδριάνα). Εντάξει, αφήνω τώρα τα inside jokes και πάμε στο θέμα μας.

Το νέο σπίτι της Ανδριάνας είναι μικρούτσικο. Ο χώρος είναι περιορισμένος κι έτσι τα αντικείμενα δεν μπορούν να είναι ογκώδη για να μεταφέρονται και δημιουργούν ευκολία κίνησης μέσα στο σπίτι. Για να καταλάβεις, το κρεβάτι είναι μία κατασκευή σαν κουκέτα. Υπεργαμάτο βασικά. Τέλος πάντων, στο πνεύμα του μικρού χώρου, είπε να πάρει 2 τραπεζάκια το ένα πολύ μικρό, το δεύτερο πιο μεγάλο. Όμως τα τραπεζάκια αυτά ήταν λίγο στεναχωρημένα, καφέ, βαρετά κατάλαβες.. όλοι δεν έχουμε/είχαμε κάτι τέτοιο σπίτι μας;

Να δες:

Αφού το συζητήσαμε και το διαπραγματευτήκαμε, καταλήξαμε να γίνουν το ένα μωβ και το άλλο κίτρινο, ένας συνδυασμός που η Ανδριάνα αγαπάει πολύ και επίσης ο καναπές της είναι κάτι σαν μωβ (σκουρομπλεήκάτιτέτοιοτέλοςπάντων) οπότε το είχε ήδη κάπως μέσα στο μυαλό της. Και ποια είμαι εγώ άλλωστε (ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΩ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ) και να της πω να τα κάνει κάτι άλλο; έ; Ποια;

Για ακόμα μία φορά η διαδικασία είναι ξύσιμο – αστάρωμα με βελατούρα – χρώμα. Αν μπαίνεις πρώτη φορά στο blog τούτο, θα βρεις πιο αναλυτικές οδηγίες σε κάποιο από τα Πριν & Μετά ποστ.

Πάμε λοιπόν να σου δείξω τα φιλικά τραπέζια της Ανδριάνας. Ξεκίνησα πρώτα με το κίτρινο.

Και μετά παράλληλα. 1ο χέρι μωβ και 2ο χέρι κίτρινο κλπ.

ΧΑΜΟΣ ΕΓΙΝΕ!

Γυαλόχαρτο για τις λεπτομέρειες.

Τσσσσσσσς!

Ανέβασμα στην ταράτσα για φωτοσουτ!

Και….  drum roll!!! Τα τραπεζάκια στο σπίτι τους!!!!!! Μεγειά, Ανδριάνααααα!

Μετά την καρέκλα η απόφαση για το συγκεκριμένο κομοδίνο σχεδόν πάρθηκε από μόνη της. Το είχα κάνα χρόνο και δεν είχα αποφασίσει τι θα το έκανα.. Άσπρο; Χμ, όχι όλο. Μήπως το μισό; Ναι! Το μισό 🙂

Το τελείωσα σε λιγότερο από 10 ώρες. Δες παρακάτω τα βήματα.

Έτσι ήταν το πριν. Ωραίο, δε λέω, απλά αυτό το βερνίκι ρε παιδάκι μου που γινόταν πιο σκούρο σε σημεία…μπρρρ! χάλ-ι-α..

Βήμα Νο1: Ξύσιμο. Βασικά γδάρσιμο στην προκειμένη. Η επιφάνεια ήταν καπλαμάς και όχι κανονικό ξύλο. Στην αρχή πήρα το τριβείο με ένα 150άρι γυαλόχαρτο αλλά δεν έκανε δουλειά. Μετά πήρα ένα 40άρι που είναι πάρα πολύ σκληρό (βασικά για τοίχους είναι) και κάπως έτσι έφυγε η αηδιάρα. Μετά το ξαναπέρασα με το 150άρι για να γίνει πιο λείο. Στη συνέχεια έβαλα τη χαρτοταινία για να ορίσω το από που έως που θα το βάψω. 

Δύο χέρια βελατούρα και δύο χέρια λευκό χρώμα. Ριπολίνη βεβαίως βεβαίως. 

Κάπως έτσι ήταν χωρίς βερνίκι. (θα το άφηνα κι έτσι, αλλά θα γινόταν χάλια πολύ γρήγορα χωρίς βερνίκι)

Και…τσα τσινγκ! 1 χέρι βερνίκι και we’re done! 🙂

Γιου λάικ;;;

Αυτή η καρέκλα ήρθε εκ των έσω. Ήταν μία από τις καρέκλες που υπήρχαν στο σπίτι της γιαγιάς μου της Λεμονιάς. Σε αυτή την καρέκλα είχα κάτσει χιλιάδες φορές ενώ η γιαγιά μου, μου έφτιαχνε φέτες ψωμί με κοπανιστή που τόσο αγαπούσα (και πολύ συχνά αντικαθιστούσα το κανονικό φαγητό με αυτές). Οπότε καταλαβαίνεις πως πέρα από το γεγονός ότι μου αρέσει σαν καρέκλα (70’s, φορμάικα, τέλειο σχέδιο) είναι και κάτι που με συνδέει με τα παλιά και με τη γιαγιά που τόσο αγαπούσα. Στο θέμα μας τώρα..

Ο ασθενής όπως θα δεις ήταν βαριά τραυματισμένος.

Ξεκολλημένη πλάτη, ενώ τα πίσω πόδια ήταν πολύ χαλαρά, τόσο που με λίγη μόνο δύναμη μπορούσες να τα ξεκολλήσεις εύκολα. Εν ολίγοις δεν καθόσουν στην καρέκλα γιατί ήταν έτοιμη να σπάσει.

Αρχικά λοιπόν αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν πρώτα να κάνω την καρέκλα λειτουργική και πάλι.

Αφού τη σταθεροποίησα και όλα κόλλησαν και βιδώθηκαν σωστά, άρχισα το αισθητικό κομμάτι.

Έξυσα πολύ καλά το σκελετό και ελαφρά την επιφάνεια του καθίσματος και της πλάτης.

Στο κάθισμα και την πλάτη, έκανα τη γνωστή διαδικασία βελατούρας – ριπολίνης, ενώ σε όλο τον υπόλοιπο σκελετό πέρασα δύο χέρια άχρωμο βερνίκι. Και…τσα τσινγκ! Έτοιμη!!!

Ήμουν από την αρχή 100% σίγουρη για το τι θα έκανα με αυτή την καρέκλα. Ήθελα να διατηρήσω την απλότητά της και να αναδείξω το υπέροχο σχέδιό της. Ελπίζω να αρέσει και στη γιαγιά μου άμα μας βλέπει από ψηλά. <3

Κι αυτό… έτσι, γιατί μου αρέσουν τα gif!