Λοιπόν, το’πιασες ε; Η επιστροφή μιλάει και λίγο για μένα που τα’χω φορτώσει στον κόκκορα κι εδώ και κάτι μήνες δεν έχω κάνει κανένα ποστ… Αλλά εντάξει, για να δικαιολογηθώ, δεν είναι ότι δεν έκανα τίποτα, ίσα ίσα, ετοιμάζαμε με την αγαπημένη μου Νατάσα το γάμο της κι έτσι κάναμε αρκετό DIY (το οποίο και θα δεις φυσικά σε ένα πολύ γκλαμ ποστ στο άμεσο μέλλον).

Αρκετά τώρα όμως με τη φλυαρία, στο θέμα μας! Όπως θα έχεις δει ήδη σε τούτο εδώ το φανταστικοτέλειο μπλογκ, έχω ασχοληθεί πολλάκις με το τσιμέντο. Έτσι κι αυτή τη φορά, έφτιαξα ένα κάτι-σαν-βάζο-με-δαντέλα. Ποια είναι η διαφορά; ΟΤΙ ΒΡΗΚΑ ΤΑΧΥΠΗΚΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ!!!! Και αυτό σημαίνει ότι κάνω ένα πράγμα και δεν πρέπει να περιμένω 24 ώρες μέχρι να πήξει, αλλά μόλις ένα μισαωράκιιιι!! Είδες κάτι πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Χοχο!

Το κόνσεπτ του βάζου είναι να συνδυάσει το ρομαντικό με το βιομηχανικό (ή απλά είχα μία φοβερή βίντατζ δαντέλα και λέω “λες;”).

Πως το έφτιαξα:

Βρήκα μία μεγάλη χάρτινη συσκευασία τροφίμου. Για να δημιουργήσω καλούπι, χρησιμοποίησα ένα χαρτόνι από ρολό κουζίνας. Στην ουσία δηλαδή, αυτό που χρειάζεται είναι δύο αντικείμενα όπου το ένα να μπορεί να μπει μέσα στο άλλο. Χάρτινα ε! Πήρα τσιμέντο (ταχύπηκτο), ένα μπολ κι μια ξύλινη κουτάλα για το ανακάτεμα, μία ταινία για να κλείσω τη μία πλευρά του ρολού, τη δαντέλα φυσικά, το αγαπημένο μου πιστόλι κόλλας και άπειρο κέφι!

Πρώτη κίνηση, να κλείσω το ρολό. Η ταινία που χρησιμοποίησα την έχω 1 εκατομμύριο χρόνια και είναι κάπως σαν μεταλική, νομίζω είναι για να τυλίγεις τα διάφορα μπουριά. Δεν είναι φυσικά απαραίτητη για την κατασκευή, υποθέτω μπορείς να χρησιμοποιήσεις και άλλου είδους ταινία, όπως πχ, μονωτική. Αλλά, ό,τι έχει ο καθένας, καλό είναι.

Στη συνέχεια, έφτιαξα το μείγμα του τσιμέντου. Το ταχύπηκτο τσιμέντο, θέλει πιο πολύ προσοχή για καθότι ταχύπηκτο στεγνώνει πιο γρήγορα. Τσ! Οπότε προτείνω να βρείτε ένα επώνυμο προϊόν (εγώ πχ πήρα ιζομάτ) που έχει πάνω και τις σχετικές οδηγίες χρήσης. Λέω επώνυμο, διότι στο παρελθόν είχα πάρει απλά μία σακούλα τσιμέντο και δεν είχα ιδέα για αναλογίες.

Τσούκου τσούκου, ανακάτεμα και γέμισμα περίπου μέχρι τη μέση στη χάρτινη συσκευασία. Στη συνέχεια, πολύ γρήγορα με κέφι και μπρίο, έβαλα μέσα στο κέντρο το ρολό κι άρχισα να το πιέζω προς τα κάτω. Όχι τόσο ώστε να φτάσει μέχρι κάτω, αλλά τόσο ώστε να αφήσει περίπου 2 εκατοστά από κάτω για να είναι η βάση αρκετά παχιά. Οι ποσότητες είναι λίγο tricky που λέμε και στο χωριό μου, διότι παρόλο που το γέμισα μέχρι τη μέση, δεν έφτασε να πάει μέχρι πάνω το τσιμέντο. Οπότε έφτιαξα μπαμ μπαμ άλλο λίγο και πρόσθεσα.

Μετά από μισή ωρίτσα, τρία τέταρτα, έβγαλα το καλούπι! Έσκισα και το εσωτερικό ρολό και όλα μια χαρά!

Μετά, πήρα χοντρό γυαλόχαρτο για να στρώσω αυτό το χάλι που είδες παραπάνω.

Το σκούπισα, του έριξα λίγο νεράκι, το ξανασκούπισα και περίμενα να στεγνώσει και πάλι. Μετά ήρθαν κάτι φίλοι στο σπίτι οπότε δεν έκανα κάτι. Την επόμενη μέρα όμως, του έβαλα τις κορδέλες. Έκοψα όση κορδέλα χρειαζόταν, της έβαλα κόλλα με το πιστόλι και κόλλησε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Τσα τσινγκ!

Και μετά του έβαλα τα ξερά λουλούδια! (Διότι μέσα, είναι τσιμεντένιο και αμφιβάλλω κατά πόσο θα ζούσε κάποιο λουλουδάκι.)

Για την ιστορία, αν θες να το κάνεις κανονικό βάζο, αντί να βάλεις κάτι χάρτινο εσωτερικά, βάζεις ένα πλαστικό μπουκαλάκι, το οποίο κόβεις έτσι ώστε να έρθει στο ίδιο ύψος με το βάζο και να μην φαίνεται. Αλλά επειδή στο σπίτι, τα λέλουδα τα έχουμε σε γλάστρες, μάλλον γι’ αυτό δεν σκέφτηκα να το κάνω κανονικό. Ίδερ γουέι, το ταχύπηκτο τσιμέντο, τα σπάει λέμε! Ελπίζω να σου άρεσε το πρότζεκτ και να σε ενέπνευσε να φτιάξεις κάτι κι εσύ. <3